നവമാധ്യമകവിത – ആശയവും പ്രയോഗവും

Abstract

തൊണ്ണൂറുകളിൽ തുടക്കമിട്ട കാവ്യഭാവുകത്വത്തിന്റെ സൗന്ദര്യശാസ്ത്രത്തെയാണു നാം പൊതുവെ പുതുകവിത എന്ന വ്യവഹാരത്തിനുള്ളിൽ ചർച്ച ചെയ്തുപോരുന്നത്. ആശയതലത്തിൽ വലിയ പരീക്ഷണങ്ങൾ നടന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് പ്രധാനമായും ഈ വാദം നിലനിൽക്കു ന്നതും. എന്നാൽ എൺപതുകളിൽ ജനിക്കുകയും തൊണ്ണൂറുകളിൽ ബാല്യകൗമാരങ്ങൾ പിന്നിടുകയും ചെയ്ത് രണ്ടായിരത്തിൽ മാത്രം പൗരത്വം ലഭിക്കുകയും ചെയ്ത തലമുറയെ പുതുകവിതയുടെ ഏത് ഫാക്കൽറ്റിയിലാണ് നമ്മൾ പരിഗണിക്കാറുള്ളത് എന്ന് ചിന്തിക്കേണ്ടതാണ്. പുതുകവിതാ നിരൂപണ പദ്ധതികൾ രണ്ടായിരത്തിപ്പത്തിന്റെ സമീപസ്ഥതയിൽ വെച്ച് കവിതയെ വായിക്കുന്നുണ്ടൊ? പൂർവ്വഭാരമില്ലാത്തതെന്നും പാരമ്പര്യവിമുക്തമെന്നുമുള്ള പുതുകവിതാവാദങ്ങളൊക്കെ തന്നെയും ആധുനികതയുമായി തർക്കിച്ചുണ്ടാക്കിയതാണ് എന്നു ഇന്നു മനസ്സിലാക്കാം. ഈ പരിണാമസിദ്ധാന്ത ത്തെ ആശയതലത്തിലും ഭൗതിക തലത്തിലും പരിക്കുകളില്ലാതെ ഏറ്റെടുക്കുന്ന ഒരു തലമുറയുടേ താണ് ഇന്നത്തെ കവിത.
രേഖീയമായ കവിതാചരിത്രബോധത്തിനു പുറത്താണ് ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റണ്ടിന്റെ ആദ്യ ദശകത്തിന്റെ മലയാളകവിത എന്നും പറയാം. കവിത്രയങ്ങളെ വായിച്ചിട്ടാവില്ല ഈ തലമുറ പേനയെടുക്കുന്നത്. കവിതയുമായുള്ള ഇവരുടെ ബന്ധം തന്നെ തുടങ്ങുന്നതു ബ്ലോഗുപോലുള്ള നവസാങ്കേതികവിദ്യയിൽ നിന്നുമാവാം. മാധ്യമവ്യവഹാരങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ച പ്രതീതിയുടെയും യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെയും ദൃശ്യലോകത്തിലിരുന്നാണ് ഇവർ കവിതയുടെ പണിയാല തീർക്കുന്നത്. ഇതുവരെ നിർവ്വചിച്ചുപോന്ന പുതുകവിതയുടെ പദാവലികൾ അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇവരുടെ കവിതകളെ വിശകലനം ചെയ്യാൻ പോരാതെ വരുന്നു. നവമാധ്യമകവിത എന്ന നിലയിൽ പുതു കവിതയെ നീട്ടിവായിക്കുവനുള്ള ശ്രമമാണ് ഈ പ്രബന്ധം.